Ute Lemper (4.07.1963 Münster, Niemcy) wraz z Markiem Minkowskim zainauguruje w niedzielę VI Festiwal "Sacrum Profanum" w Krakowie. Zaśpiewa songi Kurta Weilla. Koncert zbiegnie się z polską premierą jej nowej płyty.
«Ute Lemper dziś śpiewa jak Patricia KaasUte Lemper to jeden z najbardziej rozpoznawalnych głosów ostatnich lat, fascynująca interpretatorka songów Weilla i Brechta, pieśni berlińskich kabaretów z lat 20. i 30. Od mniej więcej dziesięciu lat artystka wyraźnie jednak stara się uwolnić od tych skojarzeń i nagrywa repertuar współczesnych autorów. Na płycie "Punishing Kiss" (2000) znalazły się piosenki napisane przez Nicka Cave'a, Philipa Glassa, Toma Waitsa, Elvisa Costello i Neila Hannona (z The Divine Comedy).
Nowy album to radykalny krok w stronę świata pop i pierwszy całkowicie autorski materiał. Według Lemper to podróż między przeszłością a przyszłością. Wspomnienia, impresje, zapis chwil szczęścia, zwątpienia, nadziei. Swoisty dziennik emocjonalny.
Pod względem muzycznym płyta łączy brzmienie klasycznych piosenek z eklektyzmem popkultury. Trudne to zadanie i niebezpieczne. Lemper sztuka ta wyraźnie się nie udała. Artystka nie oderwała się od przeszłości - produkcja nagrań brzmi archaicznie, choć mało stylowo (chwilami zbyt plastikowo); jednocześnie Lemper wykazuje całkowity brak zainteresowania "nową piosenką", aktualnymi sposobami i produkcją nagrań. I właśnie przez to pozostaje zawieszona w czasie. W jej utworach - a jest przecież kompozytorką całego materiału - pobrzmiewają echa kabaretu, francuskiej chanson, wschodnich inspiracji, dokonań nowej generacji wokalistek jazzowych, delikatnych mariaży z elektroniką. Miszmasz, który poszukującemu odbiorcy wiele nie da. To, co wabi, to głos artystki - intrygujący, niedający spokoju.
Nową płytą Ute Lemper zdecydowanie opuściła świat swych młodzieńczych idolek Marleny Dietrich i Edith Piaf. Podąża w stronę Patricii Kaas. Też można, choć ja bardzo żałuję.»
(Polskie Radio/gazeta wyborcza)
