Nowy album to radykalny krok w stronę świata pop i pierwszy całkowicie autorski materiał. Według Lemper to podróż między przeszłością a przyszłością. Wspomnienia, impresje, zapis chwil szczęścia, zwątpienia, nadziei. Swoisty dziennik emocjonalny.

Pod względem muzycznym płyta łączy brzmienie klasycznych piosenek z eklektyzmem popkultury. Trudne to zadanie i niebezpieczne. Lemper sztuka ta wyraźnie się nie udała. Artystka nie oderwała się od przeszłości - produkcja nagrań brzmi archaicznie, choć mało stylowo (chwilami zbyt plastikowo); jednocześnie Lemper wykazuje całkowity brak zainteresowania "nową piosenką", aktualnymi sposobami i produkcją nagrań. I właśnie przez to pozostaje zawieszona w czasie. W jej utworach - a jest przecież kompozytorką całego materiału - pobrzmiewają echa kabaretu, francuskiej chanson, wschodnich inspiracji, dokonań nowej generacji wokalistek jazzowych, delikatnych mariaży z elektroniką. Miszmasz, który poszukującemu odbiorcy wiele nie da. To, co wabi, to głos artystki - intrygujący, niedający spokoju.

Nową płytą Ute Lemper zdecydowanie opuściła świat swych młodzieńczych idolek Marleny Dietrich i Edith Piaf. Podąża w stronę Patricii Kaas. Też można, choć ja bardzo żałuję.»

(Polskie Radio/gazeta wyborcza)