Formacja założona przez Zbigniewa Dziewiątkowskiego w połowie lat 60. ubiegłego wieku odniosła niewiarygodny sukces komercyjny (lider zarejestrował w ZAIKS-ie prawie 3 tys. piosenek, dyskografia zespołu liczy ponad dwadzieścia płyt, które rozeszły się w kilkunastomilionowym nakładzie), ale była ignorowana przez peerelowskie media.

Utwory Tercetu Egzotycznego rzadko gościły w radiu, nie pojawiały się w telewizji, a zespołu nie zapraszano na festiwale. Krytyka nie pozostawiła na dokonaniach tria suchej nitki. W atakach celował zwłaszcza Andrzej Ibis Wróblewski, który szydził, że tercet to "kicz stulecia", a jego płyty nadają się najwyżej na "prezent imieninowy dla gosposi".

Szarże Ibisa (nie mylić z Ibiszem), choć zapewne były wyrazem szczerego oburzenia recenzenta, oczekującego od wykonawców bardziej wyrafinowanej sztuki, wpisywały się w obowiązujące w PRL trendy. W mediach gościli artyści, których akceptowała władza, a nie ci, których kochała publiczność. To władza decydowała o tym, co się ma się podobać obywatelom. Partyjni notable nieufnie traktowali przejawy współczesnej kultury masowej.