Rozmowa odbyła się w marcu tego roku w warszawskim studio, w którym nagrywa Kazik. Jest tak naturalna, jakby nie było przy niej kamery. Muzyk, sfotografowany w bliskim planie, po prostu siedzi naprzeciw nas i mówi do obiektywu. Jego narrację uzupełniają archiwalne zdjęcia i nagrania piosenek Stanisława Staszewskiego. Ujmujące jest w tym materiale wrażenie kompletnego braku reżyserii - Kazik zwyczajnie mówi o rzeczach dla siebie ważnych, my - po prostu słuchamy.

Film, który stał się pretekstem do wywiadu, był punktem zwrotnym w biografii Staszewskiego, osobistej i artystycznej. To właśnie Jerzy Zalewski, reżyser tamtego dokumentu, odkrył dla niego muzykę ojca. Z tego wzięły się potem obie płyty: „Tata Kazika” i „Tata 2”. Jak podkreśla ich autor, przy okazji uświadomił też sobie nieoczywistość swojej rodzinnej historii. Wcześniej ojciec był dla niego kimś z wyboru nieobecnym (najpierw wyjechał z Warszawy, dołączając do inżynierów z płockiej petrobudowy, potem zaczął drugie życie we Francji). Po „Tacie Kazika” czarno-białą prawdę o zostawieniu rodziny zastąpił obraz, w którym mieści się także obóz koncentracyjny, wyniesione stamtąd przeświadczenie o grozie życia, poczucie własnego nieprzystosowania i niezakorzenienia, skłonność do autodestrukcji, a wreszcie - muzyka.