(Maria Niklinska / Marlen)

„Pomysł na teledysk zrodził się niedawno. Jechałam na kilka dni do rodziny na wieś. Chciałam wyrwać się ze zgiełku miasta i “przewietrzyć głowę”. Podczas rozmowy mój przyjaciel, malarz R.A.Mar, podsunął mi pomysł na trochę zwariowany klip, a ja w sekundę podjęłam decyzję, że to jest to i tak właśnie zrobiłam. Kocham abstrakcję i zabawę formą. W przypadku abstrakcji widz współtworzy obraz i tak jest również w przypadku tego teledysku.

Chcę, żeby każdy zinterpretował go na swój sposób, a ja dodam tylko, że dla mnie dzieje się on w mojej głowie, w mojej wyobraźni. Czy jest kafkowska autoanaliza? Tak. A może wybiegnijmy przed Freuda? Możemy. A może to po prostu żart? Sami zobaczcie.

Ważne dla mnie są kolory. Tym razem chciałam, by były intensywne, takie, jakie istnieją w moim życiu i muzyce. Dominuje w nim czerwień - kto mnie zna, wie że to mój ulubiony kolor.

Bawię się w nim też modą i stylistyką, i rolami - kobiecą i męską, jak wiecie to mnie zawsze interesowało. Czuję się w 100% kobietą, a z drugiej strony uwielbiam męskie formy ubioru i czasami czuję się w nich lepiej niż w sukienkach. Garnitur zawsze wydawał mi się najbardziej kobiecym, a zarazem mocnym ubraniem. Przy kostiumach współpracowałam m.in z moim serdecznym kolegą, projektantem Kubą Boneckim

To dla mnie bardzo twórczy czas, a ja wreszcie mam przestrzeń i swobodę. Klip zrobiłyśmy razem z fotografką i visual artist Dominiką Machel. Bardzo jej dziękuję za świetny czas i entuzjastyczne podejście.

To jest mój pierwszy nowy utwór po ponad 2-letniej przerwie. Choć jeszcze był “Ten pierwszy”, piosenka, którą napisaliśmy i nagraliśmy z Kamilem Rohmem, kompozytorem filmowym, prywatnie również moim kolegą jeszcze z dzieciństwa. Był to utwór napisany specjalnie do filmu o Ignacym Łukasiewiczu.

(Beata Wrona-Fabryka Rozgłosu)