W wieku 82 lat zmar³ w Toronto legendarny kanadyjski pianista Oscar Peterson. Przyczyn± by³a niewydolno¶æ nerek.
Obdarzony atrakcyjn± sceniczn± osobowo¶ci± i charyzm±, gigant mainstreamowej, p³ynnej techniki palcowej wyrasta³ na pianistê, uzale¿niaj±c siê od stylistyki Arta Tatuma i Errola Garnera, Teddy'ego Wilsona i George'a Shearinga. Pocz±tkowo studiowa³ grê na tr±bce, choroba jednak sprawi³a, ¿e zaj±³ siê fortepianem. W rezultacie niekoñcz±cych siê, pe³nych entuzjazmu godzin pracy, ukszta³towa³ sw± niezwyk³± technikê. Jako 17-latek, po wygraniu w 1940 r. lokalnego konkursu talentów, zacz±³ wystêpowaæ regularnie w radiu kanadyjskim i na klubowych estradach Ameryki. W 1944 r. koncertowa³ w orkiestrze Johnny'ego Holmesa. Wkrótce potem za³o¿y³ w³asne trio.
Mimo ¿e pierwsze nagrania pianisty nie zachwyca³y krytyków, to zacz±³ otrzymywaæ lukratywne propozycje koncertowe w USA. W 1949 r., zaproszony przez producenta Normana Granza, zadebiutowa³ (w ramach Jazz At The Philharmonic) w nowojorskiej Carnegie Hall. Od tego momentu rozpoczê³a siê zawrotna kariera pianisty i jego tria (opartego na sekcji gitary i kontrabasu). I chocia¿ Peterson pojawia³ siê pocz±tkowo w rozlicznych mutacjach swojego tria to najwiêkszy sukces przynios³a mu wspó³praca (1953-58) z gitarzyst± Herbem Ellisem i basist± Rayem Brownem. Jego artystyczny dorobek obejmuje setki nagrañ studyjnych i koncertowych dokonanych wraz z wielkimi gwiazdami: Louisem Armstrongiem, Billie Holiday, Countem Basiem, Dizzym Gillespiem, Zootem Simsem, Clarkiem Terrym, Joem Passem, Ell± Fitzgerlad, Stanem Getzem.
Album "Affinity" z 1962 r. okaza³ siê najwiêkszym bestsellerem artysty. Dorobek Petersona obejmuje niezwykle szeroki wachlarz repertuarowy: od ¶piewników Cole'a Portera i Duke'a Ellingtona, poprzez szlagier Jimmy'ego Forresta, "Night Train", po napisan± (w 1964 r.) "Canadiana Suite". W po³owie lat 50. w³±czy³ do swego repertuaru modne partie wokalne w stylu Nata "Kinga" Cole'a, generalnie jednak przez lata nie ulega³ modom i nastrojom music-businessu zachowuj±c swój charakterystyczny styl. Od 1970 r. nie mia³ w³asnego sta³ego zespo³u, wystêpuj±c czêsto jako solista, chocia¿ d³ugo wspó³pracowa³ (przez lata 70. i 80.) z kontrabasist± Nielsem Henningiem Oerstedem Pedersenem.
Nagranie muzyki do filmu "Play It Again Sam", rola gwiazdy w programie telewizyjnym, tournée po ZSRR (w 1974 r.), "Royal Wedding Suite" (1981 r), któr± dyrygowa³ Russ Gracia - to najznamienitsze sukcesy komercyjne Petersona.
Osza³amiaj±ca technika i gêsty swing sprawi³y, ¿e by³ do koñca ¿ycia jednym z najbardziej szanowanych i natychmiast rozpoznawalnych pianistów jazzowych. Lata wielkiej, rzec mo¿na, komercyjnej kariery dowodzi³y niezmiennie najwy¿szego standardu wykonawczego, by³y te¿ ¶wiadectwem ogromnej, kreatywnej roli pianisty-jazzmana. Dorobek artystyczny i pozycja Petersona by³y tak¿e doskona³ym dowodem ci±g³o¶ci jazzowej tradycji: od stylu stride piano po bebop, Jamesa P. Johnsona po Billa Evansa (z charakterystycznym brzmieniem i technik± rodem od Arta Tatuma). Budz±c podziw w¶ród s³uchaczy oraz innych pianistów by³ Peterson jednym z ostatnich wielkich jazzu, zamykaj±cych historyczn± liniê wielkich mistrzów jazzowego fortepianu.
(DIApaZON)
|