W 1979 roku założył zespół Klaus Mitffoch, który (w składzie z Janerką) nagrał tylko jedną płytę (Klaus Mitffoch), która przez wielu uznana została za jedną z najistotniejszych w historii polskiej muzyki rozrywkowej. Ekspresją album dorównywał ekspresji zespołów punk rockowych, charakteryzował się jednak znacznie bardziej rozbudowaną warstwą melodyjną i harmoniczną. Teksty odnosiły się do rzeczywistości PRL lat osiemdziesiątych, wiele z nich stanowiła zawoalowana krytyka panującego reżimu, a także wezwanie do walki (np. Powinność kurdupelka, Klus Mitroch). Album zwyciężył w ankiecie Magazynu Muzycznego wśród dziennikarzy na album trzydziestolecia i wśród czytelników Tylko Rocka na album lat 80.

W 1986 roku po rozpadzie zespołu Janerka wydaje Historię podwodną - płytę, sygnowaną już swoim imieniem i nazwiskiem. Płyta - o znacznie spokojniejszym (muzycznie i lirycznie) charakterze oceniona została zarówno przez krytyków jak i słuchaczy bardzo wysoko. Niemal wszystkie zawarte na niej utwory znalazły się na krajowych listach przebojów (np. Konstytucje, Niewole, Ta zabawa nie jest dla dziewczynek).

W następnych latach Janerka wydaje kolejne albumy. Nie przynoszą one już tak spektakularnych sukcesów, niemniej ugruntowują jego pozycję na polskim rynku muzycznym, jako twórcy niezależnego, oryginalnego - pozostającego niejako na uboczu sceny rockowej. Twórca często zmieniał charakter muzyczny swoich utworów (np. album Bruhaha pełen był ostrych gitarowych riffów Wojtka Seweryna, a Ur była znowuż daleka od estetyki rocka). Wśród fanów twórczości Janerki często można się spotkać z opinią, że warstwa muzyczna kolejnych albumów pozostawia coraz większy niedosyt, w przeciwieństwie do coraz bardziej poetyckich i głębokich tekstów.

W 2002 roku Janerka nagrał utwór mający stanowić element kampanii na rzecz organizacji przez Wrocław wystawy EXPO w 2010 roku. W nagraniu wzięła udział elita polityczna i artystyczna Wrocławia (a także m.in. biskup i komendant policji). Przedsięwzięcie to odbiło się szerokim echem we Wrocławiu, wielu oddanych fanów twórczości Janerki odebrało je jednak jako niezrozumiałe zerwanie z dotychczasową niezależnością.

Lech Janerka jest także autorem muzyki do trzech filmów: Chcę mi się wyć Jacka Skalskiego, Obcy musi fruwać Wiesława Saniewskiego i Czyż nie dobija się konia? Macieja Żurawskiego. Wystapił również w filmie Przemysława Wojcieszka Głośniej od bomb jako Ksiądz Wojciech.

(PROXIMA z www.lechjanerka.art.pl)