MISIA naprawdę nazywa się SUSANA AGUIAR. Pseudonim artystyczny przyjęła na cześć jednej z postaci paryskiej bohemy MISI GODEBSKIEJ , przyjaciółki Coco Chanel , Prousta, muzy Picassa. Jej wizerunek - femme fatale nawiązuje do tamtych czasów rodem z belle epoque. Misia ubiera się na czarno, jej stroje , makijaż nawiązują do stylu lat 30tych . Uznawana jest za następczynię Amalii Rodriguez , królowej tego gatunku, która w latach 70tych i 80tych rozsławiła fado poza Portugalią. Wspaniały głos i osobowość . Misię nigdy nie obchodziły zasady i zawsze ryzykowała tworząc muzykę niekonwencjonalną. Jej tajemnica to mieszanka duchowości, intelektu, poezji oraz intymności.

Lidia Jorge, Jose Saramago, Graca Moura, Maria de Medeiros, Maria Bethania, Bela Silva, Carlos Torres i Sophie Calle to pisarze, aktorzy, śpiewacy i malarze, którzy są jej najbardziej bliscy.

Misia zabiera nas do krainy tajemnicy i wzbudza w nas najgłębsze emocje, miłość, śmiech I łzy. Misia po prostu jest kobietą , która wierzy w to co robi i jej marzenia stają się rzeczywistością.

Współcześnie modę na fado podsycił m.in. film LISBON STORY Wima Wendersa z udziałem zespołu Madredeus , który inspiruje się tradycją fado.

Dionizy Piątkowski dyrektor ERY JAZZU przed wspomnianym koncertem MARIZY pisał : "Podobnie jak w przypadku hiszpańskiego flamenco także fado - regionalna muzyka ludowa - urosła do rangi narodowego produktu i doskonałego narzędzia promocji kraju i kultury. Miliony turystów odwiedzają kluby i knajpy Lizbony, by przy długich stołach bawiąc się i popijając " porto " podziwiać popisy mistrzów . Fado prezentowane jest także na dużych koncertach, odbywają się trasy koncertowe gwiazd tej muzyki. Ogromna popularność fado także poza Portugalią stała się fenomenem wielkiej polityki światowego show-businessu i dzisiaj nikogo nie dziwi już fakt, że gwiazdy fado - Misia, Mariza, Cristina Branco, Katia Guerreiro czy ludyczna Dona Rosa sprzedają płyty w milionowych nakładach i ich recitale są ozdoba najważniejszych festiwali i gal koncertowych . Fado oznacza fatum, los, przeznaczenie to gatunek muzyczny powstały w XIX wieku w biednych dzielnicach portowych miast Portugalii. Fado to melancholijna pieśń, wykonywana przez jednego wokalistę przy akompaniamencie dwóch gitar. Nazywane jest czasami portugalskim bluesem. Jest to zatem - podobnie jak w afro -amerykańskim bluesie - sentymentalna i liryczna pieśń śpiewana z ekspresja przez solistę najczęściej przy akompaniamencie gitary oraz regionalnej "viola de fado". To muzyka miasta, nocnych rozrywek i barów, której niejasne pochodzenie nurtuje współczesnych badaczy kultury.