Riddell i inni muzycy wystąpili już, wykorzystując ten system. Do palców obu rąk (oprócz palca najmniejszego) każdego muzyka przyklejono długie, giętkie czujniki, przypominające kable. Każde zgięcie czujnika zmienia jego opór elektryczny, co z kolei przekłada się na zmiany właściwości dźwięków, np. jego wysokość, tonację, głośność, a nawet pogłos. Każdy „muzykujący” palec może przyjąć od dwóch do stu pozycji, a każda z nich odpowiada innym parametrom – tłumaczy Riddell.

Sygnały z czujników wysyłane są do umieszczonego na plecach muzyka pilota, skąd przesyła się je na komputer. Tam dopiero powstaje utwór i uzyskuje brzmienie.

O ile pomysł tworzenia muzyki na bazie gestów nie jest nowy, o tyle Riddella jako pierwszy zaangażował w takie działanie kilka osób.

– Dzieliliśmy tę samą przestrzeń obliczeniową – powiedział po wykonaniu. – To nie było tak, jakby trzech muzyków grało na trzech gitarach – lecz jakby wspólnie grali na jednej.

Podczas wykonania Riddell ukrył urządzenia, aby zwiększyć efekt dramatyzmu. Można było zobaczyć jedynie trzy osoby stojące przed słuchaczami, zginające palce wzniesionych rąk” – opowiadał.

Koncert muzycy zakończyli prostując palce opuszczonych wzdłuż tułowia ramion.

Występ z systemem czujników zakładanych na palce Riddell ocenił jako zabawny, ale chwilami kłopotliwy i zaskakująco męczący fizycznie. – Po około 20 minutach czegoś takiego porządnie bolą ręce – zauważył.

Współpracująca z Riddellem, posługująca się dźwiękiem i mediami artystka Somaya Langley szykuje podobny system. Zamiast giętkich czujników, do palców przymocuje ona akcelerometry. Zmierzą one przyspieszenie towarzyszące ruchom rąk. Na tej podstawie komputer wygeneruje muzykę, którą następnie odtworzy kwadrofonicznie. Artystka chce przez to uzyskać efekt, jakby ręce muzyka „rzucały” dźwięki w powietrze.