Sophie Solomon to artystka modna. Najświeższe odkrycie światowej muzyki - smacznej i snobistycznej. Wschodząca wielka gwiazda. Sophie to wybitnie utalentowana skrzypaczka, która wcześniej grała gościnnie na albumach takich wykonawców jak Heather Nova czy Rufus Wainwright, współtworzyła zespół Oi Va Voi („obecnie jeden z najbardziej ekscytujących zespołów w Wielkiej Brytanii” – Daily Telegraph), współpracowała z takimi przedstawicielami muzyki klezmerskiej jak David Krakauer czy Frank London, występowała razem z London Symphony Orchestra. Jej pierwsza solowa płyta „Poison Sweet Madeira” nagrana z udziałem aktora Ralph’a Fiennes’a oraz takich osobistości, jak Richard Hawley oraz K. T. Tunstall zbiera entuzjastyczne recenzje na całym świecie. To hit 2006 roku. Jej muzykę najkrócej można określić jako zniewalającą kompilację techniki i pasji.

Otwarcie mówi, że chciałaby być szpiegiem i sądzi, że ma ku temu pewne zadatki. Uwielbia bitą śmietanę i gorącą czekoladę. Jest odważna - nie boi się zagrać na koncercie klasycznego zespołu punkowego Killing Joke jako support. Na scenie zachowuje się jak żywe srebro. Jak sama twierdzi, boi się zakładać podczas występów sukienkę w obawie, że podczas intensywnych ruchów mogłaby się podrzeć i spaść. Różnorodność, która ją charakteryzuje oraz oryginalność jej muzyki związana jest z pewnością z jej pochodzeniem oraz latami młodości spędzonymi na podróżach po Europie Wschodniej, w tym po Polsce skąd emigrowali jej żydowscy przodkowie, i rocznym pobycie w Rosji. Na skrzypcach gra od 2 roku życia. Mając 4 lata poznała amerykańskiego wirtuoza skrzypiec i wiolonczeli Yehudi’ego Menuhin’a, który postanowił zapoznać ją z muzyką genialnego wiolonczelisty Mścisława Rostopowicza. Mimo, że grała już od 5 lat dopiero w 7 roku życia nauczyła się nut. Jak sama mówi w wieku lat 16 zrozumiałam, że świat muzyki klasycznej nigdy nie był w stanie dać mi pełnej satysfakcji. Czułam się ograniczona formą jej zapisu i ścisłymi parametrami repertuaru. Czułam, że muszę sięgnąć ponad to i znaleźć własny głos. Efektem jej podejścia do muzyki było założenie grupy Oi Va Voi w 1999, która umożliwiła jej pokazanie się szczerszej publiczności. Ich debiutancki album trafił do pierwszej dziesiątki albumów 2004 roku rankingu New York Times’a oraz zdobył 2 nominacje do nagród Radia BBC. Po kilku latach Sophie rozstała się z zespołem podpisując kontrakt z prestiżową wytwórnią Decca.

Jeden z krytyków napisał o niej, że gra na swoich 19-wiecznych skrzypcach wykonanych przez Jacoba Fendta niczym Keith Richards na Fenderze Telecasterze (gitara elektryczna Fendera produkowana od 1952 roku – przyp.) Sophie nie zraża się tym porównaniem. Wręcz przeciwnie z chęcią podchwytuje temat dostrzegając podobieństwa. Kiedyś proszona o opisanie siebie powiedziała: Tak jak nikt nigdy nie śmie poprosić Keith’a o wzięcie do ręki gitary klasycznej, tak nie chciałabym, aby mnie proszono o koncert muzyki klasycznej. Mimo tego okazuje się, że izraelski kompozytor Menahem Weisenberg komponuje dla niej koncert na dwoje skrzypiec (premiera 2007). W tym samym czasie także wokalista wspominanego Killing Joke namawia Sophie na współpracę. Jej unikalna wizja muzyczna i niepowtarzalna osobowość w pełni rozkwita pod postacią jej własnych kompozycji wydanych na solowym debiutanckim albumie „Poison Sweet Madeira”, który jest śmiałą mieszanką różnych stylów i wpływów - od muzyki afrykańskiej i żydowskiej po muzykę współczesną, zjednoczonych przez jej wyjątkową grę na skrzypcach. Płyta została bardzo entuzjastycznie przyjęta przez krytyków, napisały o niej m.in. Polityka, Wprost, Rzeczpospolita, Gazeta Wyborcza, Viva!, Gala, Jazz Forum, Hifi Muzyka, Audio-video.

Sophie Solomon wystąpi również 8 września w Bielskim Centrum Kultury w Bielsku-Białej oraz 9 września jako główna gwiazda finału Festiwalu Czterech Kultur w łódzkiej „Manufakturze”.

Dodatkowe informacje: bilety w sprzedaży od 17 sierpnia. Punkty sprzedaży: Kasa biletowa Sala Kongresowa, tel. (22) 656 72 99; Fabryka Trzciny, tel. (22) 818 60 39, TRAFFIC CLUB, tel. (22) 692 14 30.