Gdzieś około 1984 roku ma miejsce pierwsze objawienie Fields of the Nephilim. W Hertfordshire Carl McCoy (wokal), Tony Pettitt (bas), Paul Wright (gitara), Nod Wright (perkusja) i Gary Whisker (saksofon) tworzą unikalną muzykę przesyconą starożytnymi legendami i uzupełnioną dość kontrastowym image.

Osią przekazu stają się biblijne legendy (ale nie tylko, ponieważ kluczowe elementy różniące się odmiennymi wpływami kulturowymi, pojawiają się w niemal wszystkich religiach czy mitologiach świata) o upadłych aniołach potępionych przez bogów za prometejski dar płomienia wiedzy ofiarowanego dzieciom Ziemi.

Porywająca filozofia ukorzeniona w mrokach tysiącleci, oparta na bazie świętych i wyklętych ksiąg, onirycznych i tajemnych manuskryptów daje miksturę piorunującą. Na ciemnej scenie jakiegoś klubu pojawia się energia, której próżno było szukać w tamtych latach, obfitujących w punk rockową prymitywność i mdłą, zniewieściałą melodykę new wave... Ludzie to czuli. Bilety były wyprzedawane na pniu, a za grupą zaczynała już podążać wieść – „tego przegapić nie wolno”.

Dziesięcioletnia współpraca zespołu z Beggars Banquet, znaną z dobrej muzyki, „niezależną” wytwórnią płytową, miała swój początek właśnie po jednym z takich misteriów. Koncert za koncertem, i koncert za koncertem... "Dawnrazor” jest pierwszym albumem Fields Of The Nephilim.

Dobry od początku do końca. Od „Intro”, w którym pojawia się fragment motywu przewodniego westernu wszechczasów „Dawno temu w Ameryce”, aż po „The Sequel” ta płyta nie ma słabych momentów. Hołd oddany filmowi, oprócz melodii Morricone z „Intro”, pojawiać się będzie częściej w twórczości Nephilim. W samym „Dawnrazor” jest jeszcze jazgot piły z „Teksańskiej masakry piłą mechaniczną”. „Dawnrazor” i stanowiący drugą część tego utworu „The Sequel” odstają nieco od profilu całej płyty. Przykuwająca uwagę monotonia i monumentalność formy jest płynnym przejściem do nowego albumu.

Bilety dostępne w sprzedaży od 31 lipca w cenie 111 złotych.