Jedną z form promocji jest wydana
właśnie trzecia edycja płyty, przedstawiająca wybór piosenek nadesłanych przez lokalne zespoły i
wykonawców.
Płyta jest eklektyczna i trzeba mieć pozytywne nastawienie, żeby dać się porwać
licznym zmianom nastrojów, ale zgodnie z powiedzeniem, że „nie ma złej muzyki – jest tylko źle
dobrana grupa słuchaczy”, starałem się w miarę obiektywnie powyciągać to co najlepsze z
poszczególnych utworów.
Zacznijmy więc… od środka: „Totem”Emila MADALIŃSKIEGO i „Refuse Believing” kapeli FAR FROM
GRACE to jakby dwa przeciwległe bieguny tej jakże zróżnicowanej płyty; pewne granice spektrum, w
ramach których poutykana jest stylistycznie reszta piosenek. Pierwszy z wymienionych utworów to
„biegun łagodności”: instrumentalny – nie licząc etnicznych wokaliz – kawałek akustyczny, gdzie
delikatna gitara miło buduje napięcie, unikając przy tym wrzucenia w stereotyp grania
„ogniskowego”.
Druga piosenka z wymienionych to przedstawiciel „bieguna radykalnego” i raczej się do grania przy
kiełbasce już wcale nie nadaje… chyba, że grilujemy w płomieniach ogni piekielnych. Oj, czuję, że ktoś
się dobrze bawił, układając playlistę na MMW#3, bo pewne jest, że żaden algorytm by takiej listy nie
wysmażył. Już widzę więc kuratora płyty, jak zacierając ręce, mruczał do siebie z szelmowskim
uśmiechem: „a teraz, po chwili wytchnienia, dosunę im to!”. No i TO nadchodzi nagle jak u Stephena Kinga!
Nie wiem o czym jest tekst „Refuse Believing” ale naprawdę mi to nie przeszkadza – jest energia, czuć
„złego klauna”, jest precyzja, jest klarowność brzmienia i selekcja czyli wszystko czego potrzeba w
metalcore na światowym poziomie. A gdy już wydaje się, że wokalista zaraz wyzionie ducha, numer
skręca w stronę instrumentalną, domykając się jeszcze ciekawą, progresywną kodą. I tu małe
nawiązanie do kolejnej piosenki: wydaje się bowiem, że ten sam oddech diabła, który wprowadziło
„Refuse…” szepcze jeszcze przez moment w kolejnej piosence „Vicious Circle”MERCURIUSa.
Chociaż… to już zupełnie inne granie: też jest moc i przestrzeń ale wokal już bardziej klasycznie
zawodzący w refrenach w najlepszym słowa tego znaczeniu; całości dopełnia fajne, klimatyczne video
– sprawdźcie sami.
Ale wróćmy do początku płyty, którą otwiera PASSAGE z „Zapomniałem żyć”. Dobre, dynamiczne
wejście - tak się powinna zaczynać każda płyta, która ma za zadanie przykuć uwagę słuchacza.
Rasowe rockowe granie, mocna sekcja, dobry, pewny wokal i oszczędne ale dobrze osadzone solo
gitarowe. Nic więcej tu nie trzeba.
Tu niestety nie ma teledysku
Numer drugi i … tu mała dygresja. Połowa tytułów na płycie śpiewanych jest po angielsku. Miałem
więc początkowo chęć coś tu pomarudzić o zasadności stosowania języka obcego we wrocławskich
piosenkach – ale od tego pomysłu skutecznie odwiódł mnie „Heart in a box” DESTREET. Bo akurat do
tego bardziej klubowego kawałka i miękkiego głosu wokalisty, żadna inna mowa lepiej by nie
pasowała. Wszystko tu jest dobrze posklejane, jest klimat i spójna aranżacja ze smaczkami
produkcyjnymi; brzmi to elegancko i profesjonalnie.
Nie inaczej jest w kolejnym utworze: angielski w „Big eyes”VIOLET TRAIN dobrze współgra z lekko
nonszalancką manierą wokalisty, podkreślającą kołyszący charakter tej sympatycznej piosenki,
będącej momentami jakby naturalnym przedłużeniem „Amazing Day” Coldplaya. A ja mam
sentyment do kapeli Chrisa Marina więc „Big Eyes” krzywdy tu zrobić nie dam.
„Black emerald” IN BLANCO z kolei udowadnia po raz kolejny, jak szerokim i pojemnym określeniem
jest alt rock. Bo piosenka niby wyrasta instrumentalnie z tego samego pnia co poprzedniczka ale
ostatecznie zabiera słuchacza jednak w trochę inne rejony. Głównie dzieje się tak za sprawą trochę
odmiennego podejścia do aranżacji i potraktowaniu głosu w taki sposób, że jest tu bliżej słuchacza co
fajnie kontrastuje z licznymi akcentami lekko zniekształconych ale klimatycznie brzmiących gitar.
Tu niestety nie ma teledysku
Piąty numer na płycie to NO WAY z „To you” – chłopaki trochę na początku jadą riffem podobnym do
„Personal Jesus”, ale to nie jest zarzut, tym bardziej, że po minucie utworu mamy małą,
niespodziewaną przerwę. Po wybrzmieniu pierwszej części, druga odsłona tego utworu zmierza tym
razem stylistycznie gdzieś bardziej w stronę Grety Van Fleet, więc do bardziej współczesnych
inspiracji ale osadzonych przecież jednak na solidnym, rockowym fundamencie.
Tu niestety nie ma teledysku
Teraz małe wyznanie: nie jestem fanem Budki Suflera. To powiedziawszy, muszę przyznać, że jest coś
fajnego w wokalu gościa z THE COLD. A brzmi on dla mnie właśnie tak, jakby struny głosowe
Krzysztofa Cugowskiego i Felicjana Andrzejczaka wrzucić do blendera, dobrze wymieszać, odcedzić z co bardziej wieśniackich naleciałości i … zostaje nam kawał charyzmatycznego głosu, który jest solidnie
podbudowany chrzęstem gitar i (kiedy trzeba) oszczędną sekcją, co szczególnie dobrze brzmi w
refrenie, zostającym w głowie na dłużej. Fajny zabieg na koniec z mówioną częścią tekstu, dobre to
jest.
„Lift Off” INCOMING – nie wiem do końca, co nadciąga, ale jak słyszę pełen trwogi zaśpiew wokalisty
w refrenie to … boję się razem z nim, serio. Zaangażowany wokal i jednostajny (ale nie monotonny)
riff gwarantuje zatopienie się na chwilę we fragmencie jakiejś mikro-apokalipsy, wykreowanej przez
ten pięcioosobowy, solidny skład.
GATE OF HEAVEN „Sztorm” – nareszcie jakiś żeński głos! Chłopaki jadą w tle ostro z koksem – czuć
krew i pot gdy walczą z nadciągającym sztormem, stawiając na jego drodze ścianę gitar i pajęczynę
gęstej sekcji. A wokalistka… Wokalistka jakby niewzruszona nadciągającą nawałnicą, snuje -
momentami jakby pod prąd - opowieść o tym, że jest niezwyciężona. I ja jej wierzę i trzymam kciuki,
żeby dała radę i że ta burza w końcu minie.
W kolejnym numerze "Poszukiwacz" jest też ciekawie: w ANTYBIOTYCE mamy bowiem dwóch wokalistów – pierwszy
snuje dosyć ponure zwrotki o poszukiwaniu sensu wszystkiego… W tle pociąg, przejazd kolejowy i
wrogiego świata. Czyli wesoło nie jest. Ale za to drugi głos – też męski ale tym razem łagodny - koi
nastroje w bardziej melodyjnym refrenie przy wtórze smyczków. Fajny zabieg, dobrze się to
uzupełnia, tekst też spójny z klimatem i zmianami instrumentalnymi.
WATA-DIABEŁ MORSKI ze swoim „Horyzontem” to dla mnie osobiście bardzo ciekawy przypadek. Bo
niby poszczególne elementy nie do końca zdają się początkowo pasować do siebie: ciężki syntezator,
rozedrgany, rozemocjonowany wokal, snujący psychodeliczną opowieść na tle automatu
perkusyjnego… Ale wszystkie puzzle wskakują na swoje miejsce w refrenie: nagle głos przechodzi w
wysokie rejestry, pokazując dosyć nieoczekiwanie pełnię swoich możliwości. I gdy wchodzi wers
„oceany ukrywają mnie, diabeł morski na jawie i śnie” to mam wrażenie, że mamy chyba do czynienia
z jakąś nową, nieoszlifowaną jeszcze jakością. Słuchajcie piosenek do końca – warto!
Kolejny numer jeszcze lepszy. „Blackout”LESS IS LESSIE ujął mnie dbałością o szczegóły, dopieszczoną
aranżacją, niestandardowym instrumentarium a przede wszystkim harmoniami głosów w drugiej
części. Słychać, że wszystko jest tu przemyślane i włożono dużo pracy, żeby osiągnąć zamierzony
efekt – obejrzyjcie razem z teledyskiem, wrażenie jest jeszcze lepsze.
„Szumy” DAYSLEEPERa to godne zakończenie dobrej płyty. Sprawdziłem i piosenka nie jest nowa, ale
… może zapowiada jakiś nowy materiał? Chcę tego więcej i jak będzie jakiś koncert to idę!
Podsumowując: nie wiem jaki poziom trzymały poprzednie dwie edycje MMW ale cieszę się, że
znaleźliśmy się w tak doborowym towarzystwie. Fajnie że gracie, nagrywacie i że macie z tego frajdę.
(Jędrzej Nawara)
Dwunastym utworem na płycie jest "Chwila" zespołu Resoraki Z wiadomych przyczyn nie mógł go zrecenzować Jędrzej, więc poprosił mnie o napisanie kilku słów. Co czynię. Ja ten utwór znam już od dawna i powiem, że należy do moich ulubionych piosenek z ich debiutanckiej płyty pt. "Fragmenty". Podczas koncertów, na których jestem - zawsze śpiewam z Jędrkiem (ale On tego nie wie) w chórkach. To bardzo ładny i miły dla ucha kawałek, nadający się na różne imprezy (prywatki-przytulanki). Ciepły głos Jędrka, delikatne, łagodne dźwięki roznoszące się po pokoju - wspaniale nadają klimat właśnie tej chwili. Oszczędna, ale jakże ładna gra na gitarze Irka, że aż ciarki przechodzą po plecach. Słucham ich płyty na bardzo dobrym sprzęcie, więc że nie umkną mi żadne dźwięki (nawet te ukryte) słyszę, jakimi są zdolnymi muzykami Jędrzej (klawisze, voc), Irek (gitara), Ivar (mandolina, gitara), Tomek (bas) i Piotr (perkusja). Polecam więc sięgnąć po debiutancką płytę zespołu Resoraki, a na pewno nie pożałujecie. "I Dowiem się jak żyć, gdy w oczy sypie piach" - tak śpiewa Jędrzej
