Tym razem pielęgnowana od wielu lat słabość do amerykańskiej muzyki źródeł (bluesa, folku i korzennego rock’n’rolla) to dla muzyka zaledwie punkt wyjścia. Celem – napisanie piosenek nośnych, przystępnych, mądrych i urzekających stylistycznym bogactwem. Na wszystkich tych polach artysta odnosi bezdyskusyjny sukces. W programie płyty znalazły się ostre, dynamiczne riffy gitarowe, ale też egzystencjalne w wymowie ballady podszyte duchem gospel czy country.

Całość po raz kolejny w przypadku Limboskiego spaja produkcyjna ręka Marcina Borsa, dzięki któremu nagrania oddychają i mienią się barwami.

(Limboski)

…na pewno jest tutaj sporo powrotów do korzeni, do bluesowo-rock’n’rollowego idiomu, który istnieje na tej płycie w sposób tak zwany „na tacy”, bez upiększania. A tekstowo jest dużo różnych rzeczy. Wciąż piszę dużo piosenek o dziewczynach, ale pojawiają się też akcenty wolne od tych tematów, trochę egzystencjalizmu. Nie ma komentarza do rzeczywistości wprost i protest songów, bo nie odnajduję się w tym, ale nie wszystkie są o miłości. Jak patrzę na tracklistę, to jest tam dużo szybkich i wesołych melodii, ale teksty są bardzo smutne – lubię to. – mówi Limboski.

Zapytany skąd pomysł na tytuł płyty „Poliamoria” odpowiada:
Człowiek posiada naturalną zdolność i tendencję do kochania różnych ludzi w różny sposób. Spotykam sporo ludzi po koncertach, którzy opowiadają mi o swoim życiu – tak to już jest w tej pracy (…) poliamoria istnieje i jako idea pobudza wyobraźnię wszystkich. Tyle mogę powiedzieć, a reszta moich przemyśleń na ten temat jest w moich tekstach.

(Limboski)

Album promowały dwa single: „Nie idź tam” – country-folkowa ballada zainspirowana piosenkami Boba Dylana oraz „Czarne bramy” – energetyczny, rockowy utwór z tekstowym pazurem.

(Katarzyna Gawęska-Sony Music PL)