Mój berliński hotel mieścił się w wyremontowanym budynku, wzniesionym w stylu Bauhausu [...]. Miał wszystko, czego potrzebowałam, i był blisko Pasternak Café, którą odkryłam na spacerze w czasie swojej poprzedniej wizyty w Berlinie, będąc u szczytu obsesji na punkcie "Mistrza i Małgorzaty" Michaiła Bułhakowa. Zostawiłam bagaże w pokoju i od razu poszłam do tej kawiarni. Właścicielka przywitała mnie uprzejmie, a ja usiadłam przy tym samym stoliku co wtedy, przed portretem Bułhakowa. Tak jak przedtem urzekł mnie czar świata, którego już nie ma. Wyblakłe niebieskie ściany były ozdobione fotografiami moich ulubionych rosyjskich poetów, Anny Achmatowej i Włodzimierza Majakowskiego. Na szerokim parapecie po mojej prawej ręce stała stara rosyjska maszyna do pisania o okrągłych klawiszach z cyrylicą, idealna towarzyszka dla mojego samotnego remingtona.

Nie ma jednej mapy podróży z Patti Smith. Są prawdziwe miejsca, które z nią odwiedzamy, jak choćby mała kawiarnia w Greenwich Village, gdzie bohaterka pija swoją codzienną czarną kawę, albo dom Fridy Kahlo w Meksyku. Ale są też miejsca, do których trafiamy trochę skrępowani, zawstydzeni, ale jednocześnie z wdzięcznością. To cały świat uczuć, wspomnień, snów, marzeń kalejdoskopowo przefiltrowanych przez wrażliwość artystki. Oba światy – ten rzeczywisty, dookreślony i ten bez granic, bo zaklęty w sercu, przenikają się i splatają tak silnie, że czasem nie sposób ich rozróżnić. Tym bardziej że mistrzyni słowa płynnie, pięknie przechodzi od szczegółu do uniwersalnych obserwacji – raz patrzy przez mikroskop, by za chwilę spojrzeć śmiało przez potężny teleskop. "Pociąg linii M" to nasz bilet do jej świata.
- Łukasz Kamiński

Przed lekturą naiwnie wierzyłam, że Patti Smith zna odpowiedź na każde pytanie. Ale Smith, jak każdy z nas, nierzadko bywa zagubiona, czasem naburmuszona, często zafascynowana ludźmi i przedmiotami, które ją otaczają. Naprawdę warto zatopić się w tej książce z filiżanką dobrej kawy w dłoni.
- Paula Mejia, „Newsweek”

„Pociąg linii M” to książka o próbie odnalezienia swojego miejsca w życiu. Patti Smith w mistrzowski sposób opowiada o poezji, marzeniach, sztuce i literaturze oraz zabiera czytelnika w podróż przez dekady, kontynenty i zakamarki duszy, będąc przy tym bystrą i pełną uroku przewodniczką.
- Eugenia Williamson, „The Boston Globe”

Nieważne, czy Smith pisze o swoich marzeniach, czy o zagubionym płaszczu – za każdym razem potrafi sprawnie łączyć wątki dotyczące pamięci, bólu i absurdu ludzkiego doświadczenia. „Pociąg linii M” leniwie przesuwa się z przeszłości w teraźniejszość, ze snu do jawy. Książka Smith urzeczywistnia wieczną tęsknotę oraz celnie ukazuje, w jaki sposób człowiek próbuje sobie radzić ze stratą.
- Heather Scott Partington, „Las Vegas Weekly”

U progu kariery Smith pisała wiersze i artykuły do rockandrollowych czasopism. Nikogo więc nie zdziwiły „Poniedziałkowe dzieci”, opisujące jej drogę do sławy. „Pociąg linii M” jest zupełnie inny. To impresjonistyczna opowieść o marzeniach, niepowodzeniach, objawieniach i refleksjach na temat życia i sztuki. Patti to prawdziwy głos pokolenia, zabiera nas w intelektualną podróż z kubkiem świeżo zaparzonej kawy w dłoni.
- Will Hermes, „Rolling Stone”

Poetka i szamanka, amerykańska ikona popkultury i rockowe dziecko-włóczęga. Taka jest Patti, która tytułowym pociągiem linii M dojeżdża w najgłębsze fragmenty swojej duszy. To mozaika historii o stracie, pamięci, kawie, literaturze i nadzwyczajnej wyobraźni.
- John Heilpern, „Vanity Fair”

Przepiękna, kalejdoskopowa ballada o stracie i nieubłaganie pędzącym czasie […]. Podczas gdy „Poniedziałkowe dzieci” opowiadały o Nowym Jorku lat 60. i 70., „Pociąg linii M” krąży tam i z powrotem między tym, co było, a tym, co jest. Duchy przeszłości przychodzą we wspomnieniach o ukochanym mężu, bracie i artystach, którzy inspirowali Smith. Szeroko rozumiana strata jest centralnym punktem jej opowieści […]. Wymowna, głęboko poruszająca książka, która na długo zostaje w pamięci.
- Michiko Kakutani, „The New York Times”

„Pociąg linii M” przejeżdża blisko celu, do którego dążył Marcel Proust – głębokie spojrzenie w ludzki umysł i serce. Po lekturze uświadomisz sobie, że „nic” jest „wszystkim”, a w życiu liczy się przede wszystkim miłość.
- Joan Juliet Buck, „Harper’s Bazaar”

Patti Smith (ur. 1946 w Chicago) jest pisarką, poetką, wokalistką i artystką wizualną, jedną z najważniejszych kobiet we historii rocka. Zdobyła uznanie w latach siedemdziesiątych dzięki pionierskiemu łączeniu poezji i muzyki. Jej płytę Horses , ze słynnych zdjęciem wykonanym przez Roberta Mapplethorpe´a, okrzyknięto jedną ze stu najważniejszych płyt wszech czasów. Patti Smith jest autorką wielu książek, m.in. znanych polskiemu czytelnikowi Poniedziałkowych dzieci i Obłokobujania. W 2005 roku francuskie Ministerstwo Kultury przyznało jej prestiżowy tytuł Komandora Orderu Sztuki i Literatury, najwyższe wyróżnienie przyznawane artystom przez Republikę Francuską. W 2007 została przyjęta do Rock and Roll Hall of Fame

Tytuł: Pociąg linii M (M Train)
Autor: Patti Smith
Tłumaczenie: Maciej Świerkocki
ISBN: 978-83-8049-376-6
Wydawnictwo: Czarne
Rok wydania: październik 2016 (Polska)
Format: 140x220 mm
Oprawa: twarda
Stron: 240
Waga: około 400 g
Cena: + - 49 zł
Książka dostępna także jako e-book
Seria wydawnicza: Amerykańska

(Serdecznie Dziękuję Pani Marcjannie Bulik)

Patti Smith (30.12.1946 Chicago, Illinois) zastanawiała się, czy nie zostać malarką, ale ostatecznie uznała, że nie ma do tego drygu. A jednak Obłokobujanie to obraz namalowany słowami – jest w nim czułość i wrażliwość poetki, bogactwo szczegółów właściwe dziełom flamandzkich mistrzów i odrobina szaleństwa nowojorskiej bohemy.

Autorka Poniedziałkowych dzieci zastrzega, że również w tej książce wszystko jest prawdą. Pierwszy egzemplarz podarowała ojcu. Zdążył przeczytać, zanim umarł. Powiedział swej córce, że dobrze się spisała. Obłokobujanie to prozatorsko-poetycka opowieść o stawaniu się artystką.

fragment:

Zawsze marzyłam, że napiszę książkę, niechby i niegrubą, która porwie czytelnika, przeniesie go w inny świat, niedający się zmierzyć ani nawet zapamiętać.

Marzyłam o wielu rzeczach. Że zabłysnę. Że będę dobra. Że będę mieszkać z gołą głową gdzieś na górskim szczycie i kręcić takim kołem, które obraca ziemię, i że niepostrzeżona pośród chmur będę miała jakiś wpływ na świat - że będę pożyteczna.

Dziwaczne zachcianki unosiły się w powietrzu niczym puszek dmuchawców, przydając lekkości ruchom poważnej, laskonogiej dziewczynki, której krótkie skarpetki o mało nie zsuwały się w głąb cieżkich buciorów:

Wszystkie skarpetki miałam porozciągane, Może dlatego, że często wypełniałam je kulkami do gry, Wrzucałam do skarpetki kulki-agatki z agatu i kulki-stalki ze stali i wychodziłam na dwór. Byłam dobra tylko w grze w kulki i mogłam wygrać z każdym. (...)(str. 15)

* * * * *

To liryczny punk rock bez autocenzury. Uroczysta, poważna zabawa słowami. Intymny dziennik, w którym Smith nie chce się prezentować, błyszczeć, woli być nieposkładana i czuła, nieostrożna, odważna.
Agnieszka Wolny-Hamkało

W „Obłokobujaniu” jest wszak duch, jest żar, jest siła konfesyjnego wyznania. Niezły zestaw jak na matkę chrzestną punk rocka.
Maciej Robert polityka.pl

Wszystko w tej książce niesie ze sobą ciężar symboliczny, nawet parzenie herbaty staje się duchową podróżą pełną zdrowej melancholii.
Piotr Jagielski xiegarnia.pl

I zaprawdę, trudno się z tym przeświadczeniem nie zgodzić. Każda propozycja literacka amerykańskiej artystki, to bowiem prawdziwe poetyckie, czy też prozatorskie święto. Nie inaczej jest z jej kolejną książką „Obłokobujanie”.
Monika Długa lubimyczytac.pl

Nie żałuję jednak, że sięgnęłam po tę książkę. W dość krótki i zwięzły sposób ukazała mi wrażliwość i wszechstronność Patti. Pozwoliła patrzeć na świat jej oczami. I, choć wstyd się przyznać, jej twórczość to dla mnie tylko „Because the night”, zapragnęłam rozszerzyć spojrzenie na jej pole widzenia świata.
Maria Budek bookeriada.pl

Siła literackiego słowa tkwi w prostocie, w sublimacji i miniaturyzacji, co udowadnia Patti Smith, autorka „Obłokobujania”
Anna Figa artpapier.com

To rock’n’roll i poezja w jednym. Życie i twórczość, iluzja i rzeczywistość, coś przyziemnego i mistycznego zarazem.
Teufel darkplanet.pl

Patti Smith (ur. w 1946 roku w Chicago) jest pisarką, poetką, wokalistką i artystką wizualną, jedną z najważniejszych kobiet we historii rocka. Zdobyła uznanie w latach siedemdziesiątych dzięki pionierskiemu łączeniu poezji i muzyki. Jej pamiętną płytę Horses , ze słynnych zdjęciem wykonanym przez Roberta Mapplethorpe´a, okrzyknięto jedną ze stu najważniejszych płyt wszech czasów. W 2012 roku nakładem Wydawnictwa Czarne ukazała się książka Patti Smith Poniedziałkowe dzieci (tytuł oryginalny: Just kids)

Tytuł: Obłokobujanie (Woolgathering)
Autor: Patti Smith
Tłumaczenie: Maciej Świerkocki
ISBN: 978-83-7536-711-9
Wydawnictwo: Czarne
Rok wydania: luty 2014 (Polska)
Format: 115x195 mm
Oprawa: twarda
Stron: 95
Waga: około 200 g
Cena: + - 29 zł
Książka dostępna także jako e-book
Seria wydawnicza: Amerykańska

(Serdecznie Dziękuję Pani Dorocie Filipiak)

Było to lato, gdy umarł Coltrane (23. 09.1926 Hamlet, North Carolina † 17. 07.1967 New York City), lato miłości i zamieszek, lato, gdy przypadkowe spotkanie na Brooklynie pchnęło dwoje młodych ludzi na drogę sztuki, miłości i wspólnej pracy. Patti Smith (30. 12.1946 Chicago, Illinois) została poetką i piosenkarką, a Robert Mapplethorpe (4. 11.1946 Floral Park, Queens, New York City † 9.03.1989 Boston, Massachusetts) rozwijał swój prowokacyjny styl w fotografii.

Niewinni, oddani sztuce, przemierzali Nowy Jork od Coney Island po Czterdziestą Drugą Ulicę, aż dotarli do słynnego okrągłego stołu w lokalu Kansas City, w którym brylował krąg przyjaciół i wyznawców Andy’ego Warhola (6. 08.1928 Pittsburg, Pensylwania † 22.02.1987 New York City). W 1969 roku para zamieszkała w hotelu Chelsea i weszła do środowiska ludzi okrytych – dobrą i złą – sławą, wpływowych artystów z barwnej cyganerii. To tam dwoje dzieciaków zawarło pakt, że będą się o siebie troszczyć. Poniedziałkowe dzieci zaczynają się jako historia miłosna, a kończą jako elegia. To także hołd złożony Nowemu Jorkowi na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, jego pięknu i jego demonom. To prawdziwa baśń, portret dwojga młodych artystów w przededniu sławy.

* * * * *

W "Poniedziałkowych dzieciach" Patti Smith, matka chrzestna punk rocka, niejednego zaskoczy: pisze bowiem list miłosny, który jest nie tylko pożegnaniem kochanka i przyjaciela, ale też intrygującym, bo bardzo osobistym obrazem zmierzchu lat sześćdziesiątych, jednej z najbarwniejszych epok minionego stulecia, z ich idealizmem, naiwnością i często straceńczym szaleństwem. W scenerii, którą tworzą opanowane przez bohemę hotele czy undergroundowe kluby, toczy się tu nowojorska odyseja dwojga zbuntowanych i utalentowanych młodych ludzi, tytułowych ’dzieci’, które, jak bohater Buszującego w zbożu, nie godzą się na dorosłość.
Jerzy Jarniewicz

Wyznawców Patti Smith i Roberta Mapplethorpe’a nie ma co namawiać na tę książkę. Czekają na nią od dawna. Ci zaś, którzy słyszą o tej dwójce po raz pierwszy, mają szansę się zrehabilitować. W nagrodę dostaną takie zdanie: ’Jesus died for somebody’s sins, but not mine’. Pierwszy raz usłyszałem ten tekst w połowie lat osiemdziesiątych, w czasach ’mszy za Ojczyznę’. Brzmiał grzesznie i kusząco. To książka o wielkiej miłości i o tym, że słowa ’nie rozdzielimy się’ mają większą siłę od słów ’miłość do grobowej deski’. O tym, jaka jest cena niezależności autorskiej, i o tym, że ostre celebryckie światło lubi być bardzo kontrastowe.
Mikołaj Grynberg

[…] ta książka ma w sobie wszystko, co sprawiło, że Nowy Jork lat siedemdziesiątych był tak ekscytujący — jest opowieścią o lęku i biedzie, o powadze, ale i optymizmie sztuki, o poczuciu bycia spadkobiercą i kontynuatorem wielkiej sztuki z przeszłości. To była niewielka artystyczna społeczność, z uwagą obserwowana przez media, która rozkwitła w momencie, kiedy Nowy Jork stał się kulturalnym centrum zachodniego świata.
Edmund White (The Guardian)

Patti Smith (ur. 1946 w Chicago) jest pisarką, poetką, wokalistką i artystką wizualną, jedną z najważniejszych kobiet we historii rocka. Zdobyła uznanie w latach siedemdziesiątych dzięki pionierskiemu łączeniu poezji i muzyki. jej pamiętną płytę Horses , ze słynnych zdjęciem wykonanym przez Roberta Mapplethorpe´a, okrzyknięto jedną ze stu najważniejszych płyt wszech czasów. Patti Smith jest także autorką wielu książek, m.in. Woolgothering (polski przekład ukaże się nakładem Wydawnictwa Czarne w 2014 roku), The Coral Sea, Auguries Of Innocence, Witt, Babel . Książka Poniedziałkowe dzieci została nagrodzona National Book Award. Znalazła się także w finale wielu innych nagród literackich (m.in. Los Angeles Times Book Prize oraz National Book Critics Circle Award). Przez 37 tygodni utrzymywała się na liście bestsellerów "New York Timesa".

Tytuł: Patti Smith. Poniedziałkowe dzieci (Just Kids)
Autor: Patti Smith
Tłumaczenie: Robert Sudół
ISBN: 978-83-7536-446-0
Wydawnictwo: Czarne
Rok wydania: wrzesień 2012 (Polska)
Format: 205x240 mm
Oprawa: twarda
Stron: 296
Waga: około 450 g
Cena: + - 44 zł
Książka dostępna także jako e-book
Seria wydawnicza: Amerykańska

(Serdecznie Dziękuję Pani Dorocie Filipiak)