Keith Jarrett and Charlie Haden († 2014) tworzyli razem niezwykłą muzykę w najprzeróżniejszych formacjach. Haden był członkiem pierwszego wielkiego tria Jarretta.
Keith Jarrett na początku swojej kariery z niezwykłą intuicją dobierał współpracowników, jako niezwykle uzdolniony młody wykonawca szukał wyzwań i swobody w kontakcie z muzykami o większym doświadczeniu. A z Hadenem - kontrabasistą, o którym Ornette Coleman powiedział słynne słowa, że „gra muzykę a nie akompaniuje” - Jarrett mógł sobie pozwolić na wszystko – od swobodnej improwizacji melodycznej, po oryginalne kompozycje i plądrowanie w amerykańskim repertuarze popularnym.
Skalę wszechstronności zespołu poszerzył jeszcze saksofonista Dewey Redman, który został zaproszony do współpracy i w ten sposób powstał jeden z najbardziej znaczących zespołów epoki – „American Quartet”, którego można słuchać na wielu nagraniach, m.in. słynnych produkcjach wytwórni ECM: The Survivors Suite i Eyes of the Heart (oba albumy nagrane w 1975).
Haden wystapił także razem z Janem Garbarkiem i Keithem Jarrettem w albumie Arbour Zena, stanowiącym wyjątkowo piękny zbiór kompozycji Jarretta na orkiestrę smyczkową i solistów (ostatnio wznowiony na winylu i CD). A kiedy Haden nagrał swój pierwszy album, w którym występuje jako lider - Closeness (1976), Jarrett dołączył jako jeden z jego partnerów.
Po rozwiązaniu zespołu American Quartet drogi Hadena i Jarretta dalej przebiegały po równoległych torach. Zarówno Jarrett, w swoim nowym zespole z Garym Peacockiem i Jackiem DeJohnette jak i Haden grający w założonym przez siebie zespole Quartet West z Erniem Wattsem, Alanem Broadbentem i Larancem Marable spoglądali na tradycyjny świat jazzu ze współczesnej perspektywy.
W początku 2007 Jarrett został zaproszony do podzielenia się swoimi wspomnieniami na planie dokumentalnego filmu „Rambling Boy” w reżyserii Reto Caduffa poświęconego życiu Hadena. Przy tej okazji muzycy mieli okazję znowu pograć razem, co dało im wielka satysfakcję. Jarrett zaprosił Hadena na nagrania do swojego domu na cztery dni w marcu 2007. Efektem tej pracy był album Jasmine a teraz Last Dance, z programem wybranym przez obu muzyków.
Repertuar tego projektu duetowego został rozszerzony o klasyczne utwory jazzowe, takie jak „Round Midnight” Theloniousa Monka i żywy „Dance Of The Infidels” Buda Powella. Jednak w albumie dominują pieśni o miłości, delikatne wersje takich utworów jak „My Old Flame”, „My Ship”, „It Might As Well Be Spring”, „Everything Happens To Me” i „Every Time We Say Goodbye” oraz nowe opracowania „Where Can I Go Without You” i „Goodbye” - równie wzruszające jak utwory z albumu Jasmine. „Kiedy gramy razem to tak, jakbyśmy razem śpiewali” mówi Jarrett o ponownym spotkaniu z Hadenem. Sens utworów jest zachowany, a znaczenie tekstu jest podkreślone przez linie melodyczne. Jak to ujął Charlie Haden: „Keith umie słuchać i ja też słucham. To cała tajemnica. Wszystko polega na słuchaniu”.
(Patrycja Kowalska - Universal Music Polska)
