Dlaczego dopiero teraz? Panas tłumaczy to pokrętnie lenistwem, niechęcią do przechodzenia przez kolejne niezbędne etapy showbussinessowej machiny, ale tak naprawdę najtrudniejsze wydaje się być zakodowane w głowach i słuchaczy, i kolegów muzyków, i wreszcie samego Janusza “pankowe” śpiewania z gitarą Borysewicza w tle. Pomógł “telefon do przyjaciela”. Panasewicz zadzwonił do Johna Portera i poprosił o piosenkowe wsparcie.

Nadeszło nieoczekiwanie szybko i w ,na szczęście” porterowej formie . Potem był Kuba Galiński, który udzielił starszemu koledze lekcji z najnowszych rockowych brzmień z całego świata. Razem stworzyli album, który po pierwsze pokazuje Panasewicza jako niemal singera-songwritera śpiewającego własne, autorskie teksty inaczej niż kiedykolwiek. Jak sam mówi, nie sztuka śpiewać po „norwesku” czy angielsku, ściana zaczyna się kiedy trzeba zmierzyć się z polskimi tekstami, w dodatku wyrażającymi własne przekonania. Słynny „notes” uzupełniony pojemną pamięcią, pomogły stworzyć z pojedynczych zdań najbardziej osobiste teksty jakie Panas napisał. Wraz z Kuba Galińskim zaaranżowali album poruszający się muzycznie od akustycznego "Do góry głowa..." do ultra rockowego "Tępego noża".

Od początku wiedzieli, że ten materiał chcą grać na żywo w wersji jak najbardziej zbliżonej do studyjnej. Pod tym kątem zrealizowali nagrania, w takiej wersji będziemy mogli usłyszeć je na koncertach. To będzie wyłącznie Panasewicz. Jeżeli nawet zahaczy o przeboje z przeszłości, to wyłącznie w nowych, wersjach. Rewolucyjnych jak jego nowa płyta. Rewolucyjnych dla nas i dla niego.

Janusz Panasewicz zadebiutował na scenie jeszcze jako uczeń liceum, w 1973 roku. Prawdziwą karierę datuje jednak od 1982 roku, gdy stanął przy mikrofonie w Lady Pank. Jednej z najważniejszych grup polskiego rocka, z dziesiątkami przebojów na koncie (m.in. „Mniej niż zero”, „Zamki na piasku”, „Tańcz głupia tańcz”). Wokalista nie unikał udziałów gościnnych – śpiewał w charytatywnym projekcie Nasz Wspólny Świat (1987), z Piotrem Zanderem (1988), Krystyną Prońko (1990) czy Robertem Gawlińskim (1997). Dał się też poznać jako aktor, grając jedną z głównych ról w filmie „Nic” Doroty Kędzierzawskiej (1998), i epizod w popularnym serialu „39 i pół”. Pierwszy solowy album „Panasewicz” wydał we wrześniu 2008 roku.

JANUSZ PANASEWICZ CD „FOTOGRAFIE” - PREMIERA 25.03.2014

posłuchaj singel na deezer.com / iTunes / PlayTheMusic.pl / Muzodajnia.pl

Janusz Panasewicz – wywiad.

- Czy to jest tak naprawdę twoja pierwsza solowa płyta? Była oczywiście poprzednia, ale dopiera ta wydaje się być naprawdę Twoja.

- No tak, wtedy chciałem po tylu latach w Lady Pank zrobić coś innego, a Bodek Kowalewski i reszta kolegów mieli tak naprawdę prawie gotowy materiał – ja tylko napisałem teksty i zaśpiewałem. A teraz, przed mniej więcej rokiem, postanowiłem ze można by pomyśleć o kolejnej płycie o nagraniu czegoś nowego. Potrzebowałem czasu, żeby się zastanowić, jakie to miałyby być dźwięki. Powoli rozpuszczałem wici, zaczęły spływać różne propozycje, ale głównie bardzo popowe, nie pozwalające mi w żaden sposób wyjść poza standardowy wokal.

- I wtedy zadzwoniłeś do Johna Portera?

- Znamy się dobrze, kombinowaliśmy nawet już pewien mocno pojechany projekt… Nie chce o tym mówić bo może jeszcze coś z tego wyjdzie po wydaniu naszych solowych płyt. Dzwonię więc do Johna czy czegoś nie ma i wyobraź sobie, dzień przed Wigilią dostaje 7 czy 8 piosenek z notatką, jak to u niego : „ OTWOZIŁEM PUSZKA PANDORA I MI SIĘ TROCHĘ WYSIPAŁO”. To były oczywiście takie Porterowe prymki w jego tonacji – wokal, gitara, jakiś klaskany rytm. Bardzo dobre kompozycje. Zacząłem kombinować, kto by mógł to zagrać i wyprodukować i trafiłem na Kubę Galińskiego, młodego człowieka , który zaimponował mi wiedzą i osłuchaniem we współczesnym rockowym graniu, większości którego nawet nie znałem.

- I zaczęło się „remiksowanie” Johna…

- Tak, zmieniliśmy najpierw tonację na wyższą, moją no i Kuba zaproponował żeby te kowbojskie samby Johna zrobić trochę na muzykę filmowa Tarantino, trochę na Cash'a, ja dorzuciłem Toma Petty, i poszło.

- I całkiem wolna rękę ?

- Tak, to były, jak mówił „prezenty”. Mogłem sobie z nimi dowolnie kombinować. Chcieliśmy osiągnąć takie trochę vintage'owe brzmienie, żeby zachować charakter Porterowych oryginałów. I, co najważniejsze, żeby dało się to wszystko bez problemów zagrać jeden do jednego na żywo.

- Pierwszy numer na płycie jest Kuby który dopisał potem jeszcze 3 numery. Ten najbardziej przypomina Lady Pank …Mieliście z Kubą , z tyłu głowy,- „oby nie brzmiało to zbyt podobnie „?

Po 30 latach śpiewania nie jest łatwo podejść do wokalu na nowo i inaczej zaśpiewać, szczególnie przy polskich tekstach. Mam świadomość że gramy 30 lat a moja barwa głosu aż tak się nie zmieniła i będzie się kojarzyć z moją macierzystą kapelą.
Gdzieś podświadomie na pewno uważaliśmy na to – pamiętam, że w jednym numerze wywaliliśmy nawet partie gitary bo za bardzo „leciała Jankiem”.
Ta płyta to nie jest zwykły przebojowy krążek, który w założeniu ma zdobyć pierwsze miejsca list przebojów. Jest to płyta której trzeba posłuchać kilka razy

- A kiedy zacząłeś pisać teksty ?

- Kiedy tylko szkice Johna zaczęły nabierać formy w studio. Mam taki sposób pisania, że myślę sobie o numerach, tworzę pojedyncze zdanie, które pasuje, które mi się kojarzy z konkretną muzą. Parę miesięcy robiłem takie notatki, a potem przysiadłem i może w 2 tygodnie napisałem całość.

- W jednym z tekstów śpiewasz „najważniejsze w życiu jest by żyć”. To więcej niż tylko fragment piosenki ? Brzmi wręcz, jak twoja filozofia.

-Dokładnie. Przecież wiemy wszyscy jak nam skrzeczy wszystko wokół, jak wygląda teraz rozmowa publiczna. Szkoda na to czasu, szkoda życia. W życiu rzeczywiście najważniejsze jest by po prostu żyć. Mieć tyle lat, na ile się czujesz. Podróżować, zmieniać, kombinować. I nagrywać solowe płyty

(Małgorzata Taklińska-Universal Music Polska)