Jimmy Giuffre urodził się w Dallas 26 kwietnia 1921 r.

Po ukończeniu studiów w North Texas College w 1942 r. Giuffre został powołany do służby wojskowej, którą odbył jako członek orkiestry wojskowej (opanował wtedy grę na saksofonach i klarnecie). Po wyjściu z wojska należał do big-bandów, m.in. Buddy'ego Richa, Jimmy'ego Dorseya, Boyda Raeburna i Woody'ego Hermana. Największy rozgłos zdobył w big-bandzie Hermana, zarówno jako członek sekcji saksofonowej, jak i kompozytor utworu "Four Brothers" (od którego wzięło się określenie charakterystycznego brzmienia).

Po opuszczeniu orkiestry Hermana Giuffre założył trio, do którego należał Jim Hall (później Bob Brookmeyer) oraz różni kontrabasiści. W 1958 r. brał udział w Newport Jazz Festival (uwiecznionym w filmie "Jazz On Summers's Day" z 1960 r.), gdzie zagrał własną kompozycję "The Train And The River".

Nagrał wiele wspaniałych płyt, w tym z Lee Konitzem, dla którego napisał kilka zachwycających aranżacji; z Modern Jazz Quartet ("At Music Inn") oraz z Anitą O'Day - "Cool Heat", uderzający elegancją i złudną prostotą aranżacji. Giuffre zaczął też coraz odważniej wchodzić w świat kompozycji, pisząc zarówno muzykę filmową ("The Music Man"), jak i trzecionurtowe, neoklasyczne w charakterze utwory, jak "Pharoah" czy "Suspensions", które nagrał Gunther Schuller.

W latach 60. Giuffre związał się ze sceną freejazzową i założył trio z Paulem Bleyem i Steve'em Swallowem. Kulminacyjnym punktem ich coraz bardziej abstrakcyjnych nagrań była płyta "Free Fall", na którą składały się pozycje wykonywane w duetach i triu, urozmaicane improwizacjami lidera-klarnecisty. Muzyka tria, refleksyjna i pełna ciszy, w której brak było motorycznego podkładu perkusji, okazała się zagrożeniem dla lobby "prawdziwego jazzu", do tego stopnia, że minęła dekada, zanim Giuffre'emu znów zaoferowano nagrania.

W latach 70. Giuffre nie pozostawał w tyle za zmieniającymi się modami; włączał np. do swoich kompozycji elementy muzyki azjatyckiej i afrykańskiej. Zainspirowany muzyką Weather Report, w swoim kwartecie zaczął wykorzystywać gitarę basową i instrumenty klawiszowe. Nagrał trzy albumy dla włoskiego wydawnictwa Black Saint - "Dragonfly", "Quasar" i "Liquid Dancers". W duecie z francuskim awangardzistą André Jaume nagrał "Eiffel", a w 1989 r. ponownie spotkał się z Bleyem i Swallowem, z którymi zrealizował kolejne płyty.

Stosowanie przez Giuffre'ego mniej znanych instrumentów z rodziny saksofonów, a także klarnetu basowego (np. album "The Jimy Giuffre Clarinet"), nadawało jego muzyce niespotykany, często tajemniczy odcień. Przez całą karierę Giuffre był wybijającym się przedstawicielem awangardy, wręcz wizjonerem. Jednakże w jego muzyce zawsze dominowały spokojne, refleksyjne nastroje, co czyni ją szczególnie atrakcyjną.

(diapazon/onet/jazz)