Przyszliśmy wcześniej, tak to jest w zwyczaju Zbyszka, dogląda wszystkiego, ustala pewne rzeczy, a przy okazji opowiada ciekawe historie związane z tym miejscem. Ja w Sali Gotyckiej Starego Klasztoru byłam po raz pierwszy. I jestem mile zaskoczona. Przepiękne miejsce na takie koncerty. O 20:45 z lekkim opóźnieniem na scenę wkroczyły dwie urocze panie: Joasia Longić i Hania Rani. Sala wypełniona po brzegi. Idealna cisza. I nagle przepiękne dźwięki rozchodzące się po sali. Ja już wcześniej znałam program debiutanckiej płyty zespołu pt. "mi", ale to co usłyszałam wczoraj, po prostu mnie poraziło. Zresztą zerkając na Zbyszka widziałem, że i On był zachwycony. Potem mi się przyznał, że był na bardzo dużo koncertach, ale ten jest jednym z najpiękniejszych, które widział i słyszał. Ja mogę mu tylko przytaknąć. Na takim koncercie jeszcze nie byłam.

Duet zagrał dziesięć utworów, w tym: "Zwyczajna", "Galop", "Uszy", "Łeb", "Razem", "Układ sił" czy "Mięsień", oraz na bis "Wymówka". Każdy wysłuchany z uwagą i ciszą. Na sali cały przekrój wiekowy. Widziałam nawet starszą panią na pewno po... 80., której łzy płynęły po policzkach. To chyba samo mówi za siebie. Robiąc zdjęcia poruszałam się po sali i widziałam, jak wielu przy słuchaniu ma zamknięte oczy. Muzyka i marzenia.

Wymieniając uwagi ze Zbyszkiem w czasie koncertu i po koncercie, oboje doszliśmy do wniosku, że bardzo, ale to bardzo dużą zasługą tego niespotykanego klimatu niedzielnego wieczoru była realizacja dźwięku. A ten po mistrzowsku wykonała Agatka Dankowska, której po koncercie pogratulowaliśmy. Mimo młodego wieku, doskonale poradziła sobie z dźwiękiem w tej wymagającej sali. Jeszcze raz brawo!

(od lewej Hania Rani, Agatka Dankowska i Joasia Longić)

A oto aktorki tego przedstawienia:

(Joanna Longić - śpiewa, gra na skrzypcach. Obok chłodnej bezkompromisowej elektroniki eksperymentuje z brzmieniami akustycznymi)

(Hania Rani - śpiewa, pianistka, kompozytorka, aranżerka, mieszkająca między Warszawą a Berlinem)

(od lewej Hania Rani, Paweł Trzciński, Joasia Longić, Ania Musiał)

Mój Drogi Zbyniu! Wiedziałeś, jak bardzo chciałam zobaczyć Tęskno za żywo. I Ty mi to umożliwiłeś. Wczoraj byłam najszczęśliwszą dziewczyną pod słońcem. Mój ulubiony zespół i mój Mistrz obok mnie. Pełnia szczęścia! Warto było przyjechać kilkaset km! Wiem, że już szykujesz dla mnie niespodziankę. A skąd, nie powiem...

(tekst i wszystkie zdjęcia Anna Musiał )

A ja (Zbyszek) od siebie bardzo dziękuję Dorocie Miśkiewicz i Monice Kluz ze Starego Klasztoru. Z wami współpraca to sama przyjemność. Nie zapomnę też o Pawle Trzcińskim. Jesteś dobrym menadżerem. Droga Aniu! Zaskoczyłaś mnie! Nic więcej nie powiem. Bardzo Ci dziękuję za poświęcenie.