Od samego pocz±tku Tigran Hamsayan ow³adniêty jest ide± maksymalnego poszerzania
spektrum swojej muzyki. Mia³ zaledwie 19 lat, gdy znalaz³ siê w samym centrum
zainteresowania za spraw± wygranej w Konkursie Theloniousa Monka (2006,
przewodnicz±cym by³ wówczas Herbie Hancock).
. W towarzystwie ¶wiatowej ligi jazzmanów
m³ody ormiañski artysta szybko zorientowa³ siê, ¿e wa¿ne dla niego jest, by unikn±æ
zaszufladkowania. Po koncertach z fenomenaln± sekcj± rytmiczn± w osobach braci Moutin
za³o¿y³ w 2009 roku w³asny zespó³, zapraszaj±c do niego muzyków sceny nowojorskiej,
jak tureckiego pochodzenia artystów z grupy Kneebody – saksofonistê Bena Wendela czy
perkusistê Nate’a Wooda. Pob³ogos³awiony przez Aratta Rebirtha jego nowy kwintet pokaza³,
jak bardzo zanurzony jest w ormiañskiej tradycji muzycznej, ale i jak silnie ci±¿y te¿ w stronê
muzyki metalowej spod znaku Meshuggah i nurtu jazz fusion kojarzonego z nazwiskiem
Chicka Corei. Trzy lata pó¼niej porzuci³ to wcielenie, po¶wiêcaj±c siê pracy w duecie z
w³asnym fortepianem. Repertuar mia³ szeroko zakrojony: minimalistyczny pop, melodie z
w³asnego kraju i nowe interpretacje standardów takich, jak m.in. Someday My Prince Will
Come. Do tego co¶ nowego: Tigran postanowi³ dodaæ do niektórych utworów partie wokalne.
Wyrazy uznania posypa³y siê z ró¿nych zak±tków ¶wiata, co ostatecznie przynios³o mu francuskie wyró¿nienie „Victorie de la Musique”.
Na p³ycie Shadow Theater pianista pod±¿a ¶cie¿k± masywnej konstrukcji. Po okresie
zainteresowania ormiañskimi ba¶niami zwróci³ siê w stronê innej tradycji. Tym razem jego
inspiracja ma charakter bardziej wizualny. Osobisty teatr cieni Tigrana (to tak¿e tytu³ albumu)
powinno siê rozumieæ jako zaproszenie, by udaæ siê z artyst± na drug± stronê lustra, zag³êbiæ
siê w ¶wiat wyobra¼ni, senn± rzeczywisto¶æ przypominaj±c± bardziej wizje Tima Burtona
ani¿eli prawdziwy teatr cieni: sztukê prost± w ¶rodkach, w której kontury bohaterów o¿ywaj±
magicznie za pod¶wietlonym przepierzeniem. To „minimalistyczny fa³szywy ¶wiat” – mówi
Tigran – „ale ¶wiat, który przez k³amstwo mówi prawdê”. Album Shadow Theater to tak¿e
jedno¶æ w wielo¶ci, spójny ¶wiat przepe³niony mnóstwem bohaterów mieszkaj±cych w
g³owie pianisty: od Madlib, przez Steve’a Reicha do Sigur Rós. T± p³yt± m³ody Ormianin
wci±¿ poszukuje nowych ¶cie¿ek, zarówno brzmieniowych, jak i elektronicznych, a tak¿e ugruntowuje sw± pozycjê jako autor piosenek.
Tracklista: Tigran CD "Shadow Theater" (premiera 8.10.)
1. The old Garden
2. Tragicomédie
3. A Crane came from Van
4. Mother, where are you?
5. Vardavar
Troy „Trombone Shorty” Andrews ma talent, wrodzon± charyzmê i niezwyk³± umiejêtno¶æ ³±czenia
muzycznej przesz³o¶ci z tera¼niejszo¶ci±. Trzeci album wydany w wytwórni Verve Records zatytu³owany
Say That To Say This wspó³produkowany jest przez Andrewsa i Raphaela Saadiga. Brzmi Say That To Say This wspó³produkowany jest przez Andrewsa i Raphaela Saadiga. Brzmi na nim zespó³ Orleans Avenue w sk³adzie: gitarzysta Pete Murano, basista Mike Ballard i perkusista Joey Peebles. Wraz z Troyem Andrewsem muzycy urzeczywistniaj± kolejny krok swej ewolucji artystycznej. Ale jest te¿ tak, ¿e
jedna nowoorleañska grupa przejê³a pa³eczkê od drugiej. Obecna p³yta to tak¿e pierwsze od 36 lat nagranie legendarnej grupy The Meters.
Trombon Shorty opisuje Say That To Say This jako „funkowe, podobne do p³yt Jamesa Browna, zmieszane
z The Meters i Neville Brothers. Mamy te¿ dziêki Raphaelowi trochê R&B. Ch³opakom podoba siê to, co
zrobili¶my, wiêc mo¿na powiedzieæ, ¿e spe³ni³y siê nasze marzenia. Saadig jest wielkim fanem zespo³ów
nowoorleañskich, czego wcze¶niej nie wiedzia³em. S³uchaj±c jego muzyki i widz±c, w jakim kierunku obecnie
pod±¿a, od pocz±tku czu³em, ¿e bêdzie dla nas ¶wietnym towarzyszem. Jest wspania³ym producentem, ale i
muzykiem, wiêc by³ w stanie zrozumieæ nasz± pracê, skupiæ siê na niej, a jednocze¶nie pokazywaæ nam ró¿ne
inne rozwi±zania. My te¿ mu siê odwdziêczyli¶my”.
Tytu³ p³yty, jak wyja¶nia Andrews, to nowoorleañskie powiedzenie oznaczaj±ce dokonanie skrótu,
opowiedzenie historii po krótce. Pe³ni ono te¿ rolê idealnego credo przy¶wiecaj±cego ca³ej twórczo¶ci Trombone
Shorty’ego. „Ta p³yta jest bezpo¶redni± ekspresj± tego, co us³yszeli¶my, wszystkiego, co zobaczyli¶my i czego
do¶wiadczyli¶my w muzyce. Ujmujemy po prostu lapidarnie bardzo d³ug± historiê”.
Saadiq jest równie poruszony rezultatem tego muzycznego spotkania. „Kiedy jest siê producentem i muzykiem,
chce siê pracowaæ z innymi wielkimi muzykami. Tylko to kszta³ci i rozwija. Jestem zaszczycony, ¿e by³em
czê¶ci± tego projektu”.
Poprzedni projekt Andrewsa to nominowana w 2010 roku p³yta Bachatown i jego kolejny sukces, For True,
które przez 12 tygodni utrzymywa³o siê na szczycie zestawienia Billboard Contemporary Jazz. Od tego
czasu Andrews wyst±pi³ w ró¿nych projektach z takimi muzykami, jak Zac Brown czy Eric Clapton, Rod
Steward i Cee Lo Green a tak¿e rozwin±³ swój program mistrzowski realizowany przez za³o¿on± przez siebie
fundacjê Trombone Shorty na Tulane University. Pojawi³ siê na ok³adkach „Downbeat” i „Jazziz”, wyst±pi³
w programach Conan, The Tonight Show, Jimmy Kimmel Live, Late Night With Jimmy Fallon, Austin City
Limits a tak¿e zagra³ w realizowanym przez HBO serialu Treme. Zespó³ zosta³ równie¿ wybrany do koncertu
zamykaj±cego New Orleans Jazz & Heritage Festiwal w 2013 roku. To wielki honor dla muzyków i gratka dla
fanów jazzu.
Ale dla Andrewsa najwiêkszym wydarzeniem by³ wystêp w Bia³ym Domu w lutym 2012 roku. „To by³ sen,
który wraca³ do mnie ponad 50 razy. Kiedy zaczêli¶my graæ, zapomnia³em, ¿e jestem w Bia³ym Domu. Sta³em
na scenie wraz z najwiêkszymi muzykami wszech czasów: B.B.Kingim, Mickiem Jaggerem, Bookerem T.
Jonesem, Jeffem Beckiem, Susan Tedeschi, Derekiem Trucksem, Garym Clarkiem Jr. i wieloma innymi. Kiedy
odwróci³em siê w stronê publiczno¶ci zobaczy³em prezydenta Stanów Zjednoczonych i Pierwsz± Damê. „To nie
mo¿e byæ prawda – pomy¶la³em”.
Dobre rzeczy wci±¿ dziej± siê w ¿yciu Trombone Shorty’ego. Dziêki swej wirtuozerii, zami³owaniu
do muzyki i umiejêtno¶ci zjednywania sobie ludzi pod±¿a wci±¿ za sw± pasj± z pokor± i
bezpretensjonalno¶ci±, uzupe³niaj±c kolejne w±tki swej historii tak jak pe³na jest muzyka, któr± tworzy.
Tracklista: Trombone Shorty CD "Say That To Say This" (premiera 8.10.)
1. Say That To Say This
2. You And I (Outta This Place)
3. Get The Picture
4. Vieux Carre
5. Be My Lady
6. Long Weekend
7. Fire And Brimstone
8. Sunrise
9. Dream On
10. Shortyville
Live Today sygnalizuje nowy rozdzia³ muzycznej podró¿y basisty i kompozytora, Derricka Hodge’a , który rozpoczyna w³a¶nie solow± karierê.
Pomimo, ¿e Hodge wystêpowa³ z takimi gwiazdami ¶wiatowego jazzu, jak pianista Mulgrew Miller czy trêbacz Terence Blanchard a tak¿e gwiazdami R&B (Jill Scott i Maxwell) jest prawdopodobnie najbardziej znany ze wspó³pracy ze zdobywc± nagród Grammy - Robertem Glasperem.
Robert Glasper wyst±pi³ na kilku utworach z obecnej p³yty, podobnie jak reszta cz³onków Experiment:
saksofonista/vocoder Casey Benjamin, perkusi¶ci Chris Dave i Mark Colenburg. Hodge spotka³ siê jednak tak¿e z wieloma innymi muzykami, na p³ycie, obok wy¿ej wymienionych, wystêpuj± te¿: raper Common, wokalista/ gitarzysta Alan Hampton, klawiszowcy James Poyser i Aaron Parks, saksofonista Marcus Strickland, trêbacz Keyon Harrold i m.in. American String Quartet.
Poza Glasperem Hodge wymienia tak¿e Blancharda i Millera jako tych, którzy wp³ynêli najmocniej na jego
poczucie, czym ma byæ kierownictwo zespo³u i szczero¶æ muzyczna. „Wspólnym mianownikiem dla tych
artystów jest to, ¿e ka¿dy z nich zdawa³ siê do mnie mówiæ: b±d¼ sob±. Staram siê ufaæ muzykom, którzy ze mn±
pracuj± i którzy zagrali na tej p³ycie. Dziêki nim jest ona tym, czym jest. Skoro s± w moim zespole, nie chcê ich
zmieniaæ”.
Hodge dzi¶ mieszka w Los Angeles, ale dorasta³ niedaleko Filadelfii w Willingboro. Zacz±³ graæ na gitarze
basowej w szkolnej orkiestrze. Kiedy w szkole ¶redniej dowiedzia³ siê, ¿e zespó³ jazzowy poszukuje basisty,
zg³osi³ siê i zosta³ przyjêty. Za namow± nauczyciela rozpocz±³ studia na Temple University na kierunku
jazz. „To by³ pocz±tek mojej przygody z muzyk± jazzow±. Pierwszy album, który us³ysza³em, to Never Will I
Marry Nancy Wilson i Cannonballa Adderleya”.
Podczas studiów wystêpowa³ ze ¶wietnymi muzykami: saksofonist± Bootsiem Barnesem i trêbaczem Terrellem
Staffordem. W tym samym czasie zacz±³ te¿ graæ z muzykami nurtu R&B, jak Jill Scott, Musiq Soulchild i Fletry. „To by³ wspania³y czas. Nikt tak naprawdê nie wiedzia³, jak szybko ka¿dy z nas zab³y¶nie” – wspomina. Ale tak w³a¶nie siê sta³o.
Podczas trasy koncertowej Jill Scott w 2000 roku promuj±cej debiutanck± p³ytê Who Is Jill Scott? Hodge znalaz³
siê na rozdro¿u i musia³ zdecydowaæ, czy pozostaæ w zespole, czy skoncentrowaæ siê na ukoñczeniu studiów. Po
d³ugiej rozmowie z Jill wróci³ do Temple, by rozwijaæ swe umiejêtno¶ci w zakresie jazzu.
Live Today prezentuje do¶wiadczenia Hodge’a zebrane podczas wszystkich lat nauki i wystêpów z artystami
jazzowymi i R&B. To czyni z tej p³yty jednocze¶nie wymagaj±c± i przystêpn±, a co najwa¿niejsze - wybitnie
indywidualn±. „Chcia³em byæ szczery wobec tych wszystkich ludzi, którzy mnie wspierali i ¿yczyli mi dobrze.
Chcia³em, ¿eby ten album da³ im dowód na to, jak siê czu³em jako artysta konkretnego dnia w konkretnym
momencie. Chcia³em, by wziêli udzia³ w tej mojej podró¿y”.
Live Today ³±czy modern jazz, hip hop i R&B. Tytu³owa ¶cie¿ka wyra¿a w swej prostocie ca³± ideê albumu, a to
dziêki tekstom rapera Commona, silnie bazuj±cym na rymach i dialogizuj±cych tekstach. „Nie my¶la³em za du¿o
o brzmieniu instrumentu, na którym tworzy³em muzykê. Ci±gnê³o mnie bardziej do brzmienia ca³ego zespo³u,
dlatego te¿ pracowa³em od razu w grupie” – mówi Derrick
Tracklista: Derrick Hodge CD "Live Today" (premiera 8.10.)
1. The Real
2. Table Jawn
3. Message Of Hope
4. Boro March
5. Live Today feat. Common
6. Dances With Ancestors
7. Anthem in 7
8. Still The One
9. Holding Onto You feat. Alan Hampton
10. Solitude
11. Rubberband
12. Gritty Folk
13. Doxology (I Remember)
14. Night Visions (bonus track)
(Patrycja Kowalska - Universal Music Polska)
|